Η αφοσίωση της Generali στην ασφάλιση ζωής χρονολογείται από τη δημιουργία της εταιρίας. Ένα χρόνο μετά την ίδρυσή της, η εταιρία εκπόνησε τρεις τύπους ασφαλειών ζωής και, το 1834, εκτύπωσε την πρώτη ειδική κάρτα τιμών με ασφάλιστρα που υπολογίζονταν ανάλογα με την ηλικία του συμβαλλομένου, βάσει στατιστικών που αναπτύχθηκαν τον 18ο αιώνα, στη Γαλλία: τον Πίνακα Duvillard για ασφάλιση σε περίπτωση θανάτου και τον πίνακα Deparcieux για ασφάλιση ζωής.
Το αποτέλεσμα ήταν η εκθετική ανάπτυξη του κλάδου ζωής, ιδιαίτερα στην Αυτοκρατορία των Αψβούργων και στην Ιταλία. Ήταν ο τελευταίος παγκόσμιος πίνακας της Generali, καθώς τα επόμενα χρόνια, οι χώρες ρύθμιζαν ανεξάρτητα τις βάσεις τεχνικής ασφάλισης, στηριζόμενες σε εθνικές απογραφές. Ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, ο Graf συνέταξε τον Πίνακα G, που αντικατέστησε τον πίνακα L-L για ασφάλιση σε περίπτωση θανάτου.
Η βελτίωση των στατιστικών, η αριστεία των δεδομένων, η συνεχής αύξηση των αναλυτικών δεξιοτήτων, σήμαινε καλύτερα ασφάλιστρα. Οι προβλέψεις, τώρα πιο ακριβείς, προσέφεραν μεγαλύτερη σταθερότητα στους ασφαλισμένους. Οι αναλογιστές υπολόγισαν κινδύνους και κόστη, προσδιόρισαν τις τιμές των προγραμμάτων και, ταυτόχρονα, βοήθησαν στην ανάπτυξη των πιο ικανοποιητικών λύσεων για τους ανθρώπους. Η δέσμευση του Besso στην ασφάλιση ζωής και η εξέλιξη των αναλογιστικών σπουδών που είχε αγκαλιάσει η Generali επέφεραν σημαντικά αποτελέσματα. Ο αντίκτυπος της ασφάλισης ζωής στα συνολικά ασφάλιστρα της εταιρίας ήταν εκθετικός.
Τα ασφαλιστήρια ζωής του Ιστορικού Αρχείου της Generali μιλούν για τη ζωή εκείνων που ασφαλίστηκαν και ταυτόχρονα, για τα γεγονότα της εποχής. Κάθε ασφαλιστήριο μάς εισάγει στη ζωή πολλών ανθρώπων. Υπάρχουν εκείνες των δύο μελλοντικών παπών (Pius X και John XXIII) και ενός κυβερνήτη (ο τελευταίος αυστριακός αυτοκράτορας, Charles I) και, τέλος, αυτός της αποστολής του Umberto Nobile στον Βόρειο Πόλο.
Το ασφαλιστήριο του πληρώματος, ένα ενιαίο έγγραφο για όλες τις εταιρίες που συμμετείχαν στη συνασφάλιση, καθορίστηκε με τη Royal Italian Geographic Society. Ένας πίνακας δείχνει τα ασφαλισμένα άτομα, τους δικαιούχους σε περίπτωση θανάτου και το κεφάλαιο εκφρασμένο σε ιταλικές λιρέτες. Το μεγαλύτερο ποσό αφορούσε τον Umberto Nobile, τον διοικητή της αποστολής, για 650.000 λιρέτες.
Το τέλος του αεροσκάφους Italia είναι δυστυχώς γνωστό. Έφτασε στο Βόρειο Πόλο στις 24 Μαΐου, αλλά ο κακός καιρός το εμπόδισε να προσγειωθεί και επέστρεψε στα νησιά Σβάλμπαρντ. Ωστόσο, η δυσμενής κλιμάκωση των καιρικών συνθηκών και το βάρος του πάγου που συσσωρεύτηκε στη δομή του αεροσκάφους προκάλεσαν τη συντριβή του στον πάγο. Ήταν 10.33 π.μ. στις 25 Μαΐου 1928. Δέκα άντρες, συμπεριλαμβανομένου του Umberto Nobile, πετάχτηκαν στον πάγο, ενώ άλλοι έξι παρέμειναν στο αεροσκάφος: ούτε το αεροσκάφος ούτε τα σώματά τους βρέθηκαν ποτέ. Αρκετά έθνη κινητοποιήθηκαν για να σώσουν τους επιζώντες, και μερικοί από τους διασώστες, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Amundsen, έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθεια.
